براکت ها عامل انتقال نیروهایی هستند که ارتودنتیست از طریق سیم ها به دندان ها اعمال می کند تا آنها را ردیف نماید. با گذشت زمان و با هرچه صاف تر شدن تاج دندان ها، ارتودنتیست برای مدیریت وضعیت ریشه دندان ها از سیم های سفت تر استفاده می کند، در نتیجه اگر بیمار، در طی مراحل بعدی درمان، به هر دلیلی باند و چسبندگی براکت ها به دندان ها را بشکند، ضمن ایجاد اختلال در روند درمان، به علت آن که دندانی که براکتش دچار شکستگی باند شده و از روال درمان جدا گردیده و از حرکت باز مانده در حالی که دیگر دندان ها تحت تاثیر نیروی سیم به حرکت خود ادامه داده اند، ارتودنتیست نمی تواند براکت آن دندان را با همان سیم ضخیم بچسباند، پس باید سیم خود را چند سایز نرم تر نماید تا آن دندان بتواند بدون صدمه به وضعیت بقیه دندان ها برسد وهم سطح آنها شود. این کار یعنی طولانی شدن بی فایده طول مدت درمان.